W wydanej 20 maja 2019 r. interpretacji indywidualnej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że kary umowne, nakładane w ramach umowy przez jedną z jej stron na drugą, nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (sygn. 0115-KDIT1-2.4012.176.2019.1.AJ).
Przedsiębiorca specjalizujący się w transporcie morskim, zawiera z kontrahentami umowy przewozu, za które pobiera wynagrodzenie, tzw. fracht. Kontrahenci dokonują rezerwacji na wykonanie usługi przewozu. Na 24 godziny przed odejściem statku mogą, bez konieczności ponoszenia jakichkolwiek kosztów, zrezygnować z usługi transportowej. Zdarzają się jednak częste sytuacje, że kontrahenci informują przewoźnika o rezygnacji z usługi później lub w ogóle nie stawiają się z towarem do transportu. To sprawia, że przedsiębiorca musi wykonać większy nakład pracy, by zdążyć z wypełnieniem ładowni statku, a w najgorszych przypadkach powierzchnia ładunkowa zostaje niewykorzystana.
Przedsiębiorca postanowił więc, celem zdyscyplinowania kontrahentów, jak i dla pokrycia ponoszonych szkód, obciążać kontrahentów karami pieniężnymi. Wystąpił więc do organu interpretacyjnego o potwierdzenie, że kary te nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Na poparcie swojego stanowiska przywołał casusy usług hotelarskich, w ramach których jakiekolwiek opłaty za rezerwację, zaliczki, traktowane są w przypadku zbyt późnego odwołania rezerwacji, jako odszkodowania, niemające bezpośredniego związku z jakąkolwiek odpłatnie świadczoną usługą.
Dyrektor KIS przyznał rację podatnikowi. By świadczenie niebędące dostawą towarów uznać za podlegającą VAT usługę, spełnione muszą zostać łącznie dwa warunki: w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia, a świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy.
„Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów pozwala na stwierdzenie, że kara pieniężna, którą spółka zamierza obciążać swoich klientów nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego. Tak więc nie będzie spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy zapłatą przez klientów spółki określonej kwoty pieniężnej a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że zapłata tych kwot będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług” (sygn. 0115-KDIT1-2.4012.176.2019.1.AJ).
Autor: Portal Skarbiec.biz
