Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej przedstawiło projekt nowelizacji
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który zakłada zniesienie tzw. limitu
trzydziestokrotności, związanego z opłacaniem składek emerytalnych i rentowych.
Wejście w życie proponowanych zmian oznaczałoby, że osoby zarabiające więcej niż
2,5-krotność średniej krajowej musiałyby płacić wyższe składki, wyliczane od całego
wynagrodzenia.
Skutkiem przyjęcia projektowanego rozwiązania byłoby zwiększenie obciążenia składkami zarobków najlepiej zarabiających. Ponieważ jednak funkcjonujemy w ramach systemu emerytalnego, opartego o regułę zdefiniowanej składki, przekładałoby się to wprost proporcjonalnie na zwiększenie świadczeń wypłacanych im w przyszłości. Zgodnie z szacunkami rządu, budżet zasiliłoby dodatkowe 5,2 mld zł rocznie, ale to tylko chwilowe rozwiązanie, ponieważ wpłacone do systemu pieniądze i tak muszą być zwrócone.
Co więcej, wzrost kwoty składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe przełożyłby się na obniżenie podstawy wymiaru składki zdrowotnej oraz podstawy obliczania podatku dochodowego. Finansowanie ochrony zdrowia za pośrednictwem NFZ zostałoby zmniejszone o 270 mln zł. Roczne wpływy z tytułu PIT spadłyby natomiast o 1 mld zł. Zwiększone zostałyby wpływy z tytułu składek, które są świadczeniem zwrotnym, a ograniczone wpływy podatkowe, których podstawową cechą jest bezzwrotny charakter. W ostatecznym rozrachunku finanse publiczne na tym stracą, ale w perspektywie najbliższych lat uzyskają znaczny zastrzyk dodatkowych środków.
Konsekwencją tej zmiany będzie również to, że ZUS w przyszłości będzie wypłacał niektórym ubezpieczonym bardzo wysokie emerytury, w kwocie kilkunastu lub nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych miesięcznie.
Pracodawcy RP
