Wyrok TK: Prezydent to nie notariusz

W środę 17 lipca 2019 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł:

„…Prezydenta Rzeczypospolitej w procesie ustawodawczym nie można sprowadzić do roli sui generis „notariusza”, obowiązanego wyłącznie – bez względu na okoliczności prawne i faktyczne – do podpisywania aktów ustawodawczych uchwalonych przez parlament…”(sygn. Kp 2/18).

Jednocześnie Trybunał podkreślił, że w obliczu takiego wyroku, Prezydent ma obowiązek odmowy podpisania ustawy.

 

Prezydent RP zakwestionował zgodność art. 2 dnia Ustawy z 14 grudnia 2017 r. zmieniającej ustawę o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności (druk sejmowy nr 2131) z art. 2 i art. 122 ust. 2 w związku z art. 126 ust. 2, art. 142 ust. 2 i art. 144 ust. 3 pkt 6 Konstytucji. Skarżony przepis art. 2 stanowił, że ustawa zmieniająca wchodzi w życie 1 stycznia 2018 r., podczas gdy do podpisu Prezydenta przedstawiono ją 22 grudnia 2017 r. Prezydent skierował ustawę do Trybunału Konstytucyjnego 12 stycznia 2018 r.

Trybunał orzekł, że zgodnie z ideą Konstytucji z 1997 r., podpisanie ustawy przez Prezydenta nie ma jedynie charakteru ceremonialnego. Dlatego też powinien on mieć odpowiednio długi czas na podjęcie decyzji o podpisaniu ustawy. A zgodnie z art. 122 ust. 2 Konstytucji standardowo wynosi on 21 dni (lub 7 dni w pilnych przypadkach [art. 123 ust. 3 Konstytucji]). W będącej przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał sprawie doszło do niedopuszczalnej sytuacji, gdy Prezydent nie zdążył podpisać do 31 grudnia 2017 r. ustawy zmieniającej, przez co z dniem 1 stycznia 2018 r. weszły w życie przepisy ustawy zmienianej. Trybunał stwierdził, że jego rozstrzygnięcie zmusza Prezydenta do odmowy podpisania przedłożonej mu zbyt późno do podpisu ustawy.

 „…Prezydenta Rzeczypospolitej w procesie ustawodawczym nie można sprowadzić do roli sui generis „notariusza”, obowiązanego wyłącznie – bez względu na okoliczności prawne i faktyczne – do podpisywania aktów ustawodawczych uchwalonych przez parlament (…) określenie daty wejścia w życie ustawy z pominięciem zagwarantowanego Prezydentowi Rzeczypospolitej terminu podjęcia decyzji w przedmiocie podpisania ustawy (…) stanowi wystarczającą przesłankę do stwierdzenia, iż ustawodawca uchybił standardowi demokratycznego państwa prawnego w aspekcie nakazu zachowania odpowiedniej vacatio legis” (sygn. Kp 2/18).

 

Autor: Portal Skarbiec.biz

 

Oceń ten artykuł: