We wtorek 8 marca Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok, w którym stwierdził, że Zjednoczone Królestwo uchybiło swoim zobowiązaniom w zakresie kontroli celnej i dostępności środków własnych UE nie przyjmując środków niezbędnych do zwalczania nadużyć finansowych w odniesieniu do przywozu po zaniżonych cenach tekstyliów i obuwia z Chin.
W swoim wyroku TSUE orzekł, że Wielka Brytania powinna było wziąć pod uwagę profile ryzyka i rodzaje kontroli celnych zalecanych przez OLAF (European Anti-Fraud Office – Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych) i Komisję Europejską.
Unia Europejska zniosła wszystkie kontyngenty na import tekstyliów i odzieży, w tym z Chin, od 1 stycznia 2005 roku. W latach 2007, 2009 i 2015 Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych wysłał komunikaty o wzajemnej pomocy do państw członkowskich, informując je w szczególności o ryzyku skrajnego zaniżania wartości przywozu tekstyliów i obuwia z Chin przez spółki fasadowe zarejestrowane wyłącznie w celu nadania oszukańczym transakcjom pozorów legalności. OLAF zwrócił się do wszystkich państw członkowskich o monitorowanie importu takich produktów, przeprowadzanie odpowiednich kontroli celnych oraz podjęcie odpowiednich środków ochronnych, jeśli istnieje jakiekolwiek podejrzenie, że ceny na fakturach są zaniżone.
W tym celu OLAF opracował narzędzie do oceny ryzyka na podstawie danych z całej UE. Narzędzie to, obejmujące obliczanie średniej na podstawie „oczyszczonych średnich cen”, pozwala uzyskać „najniższą akceptowalną cenę”, która jest wykorzystywana jako profil ryzyka lub próg umożliwiający organom celnym państw członkowskich wykrycie szczególnie niskich wartości zadeklarowanych przy przywozie, a tym samym wykrycie przywozu stwarzającego znaczne ryzyko zaniżenia wartości.
W 2011 i 2014 r. Wielka Brytania uczestniczyła w operacjach monitorowania prowadzonych przez Komisję Europejską i OLAF w celu przeciwdziałania ryzyku nadużyć związanych z zaniżaniem wartości, jednak bez stosowania najniższych akceptowalnych cen obliczanych zgodnie z metodą opracowaną przez OLAF lub egzekwowania dodatkowych wezwań do zapłaty wystosowanych przez UK.
Podczas kilku spotkań dwustronnych OLAF zalecił, aby właściwe organy Wielkiej Brytanii stosowały wskaźniki ryzyka obowiązujące w całej UE, a mianowicie najniższe akceptowalne ceny. Według OLAF-u, w zakresie przywozu towarów w Wielkiej Brytanii znacznie wzrosła liczba nadużyć z powodu niedostatecznej kontroli przeprowadzanych przez jej organy celne, co sprzyjało transmisji oszukańczych operacji z innych państw członkowskich do UK. Jednak według OLAF-u, Zjednoczone Królestwo nie zastosowało się do jego zaleceń, dopuszczając określone produkty do swobodnego obrotu na rynku wewnętrznym bez przeprowadzenia odpowiednich kontroli celnych, w wyniku czego znaczna część należnych ceł nie została pobrana.
W związku z powyższym KE uznała, że UK nie zaksięgowało prawidłowych kwot należności celnych i nie udostępniło Komisji tej właściwej kwoty podatku od wartości dodanej (VAT) w odniesieniu do niektórych przywozów tekstyliów i obuwia z Chin. Komisja wniosła więc skargę o stwierdzenie, że Wielka Brytania uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy przepisów UE dotyczących kontroli i nadzoru w odniesieniu do odzyskiwania środków własnych oraz na mocy przepisów UE dotyczących ceł i podatku VAT.
W swoim wyroku Wielka Izba Trybunału Sprawiedliwości częściowo uwzględniła skargę Komisji orzekając, że Zjednoczone Królestwo uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy prawa Unii nie stosując skutecznych środków kontroli celnej lub nie księgując prawidłowych kwot należności celnych i w związku z tym nie udostępniając Komisji prawidłowej kwoty tradycyjnych zasobów własnych w odniesieniu do niektórych rodzajów przywozu wyrobów włókienniczych i obuwia z Chin, oraz poprzez nieprzekazanie Komisji wszystkich informacji niezbędnych do obliczenia kwot należności celnych i zasobów własnych pozostających do zapłaty.
Jeśli chodzi o kwantyfikację strat w zasobach własnych, na którą powołuje się Komisja w swoim wniosku, tj. określonej kwoty za każdy rok objęty okresem naruszenia, to wg obliczeń KE łącznie wyniosła ona 2 679 637 088,86 euro. Ale Trybunał podważył wiarygodność obliczeń dokonanych przez KE. Dlatego też orzekając o uchybieniach Wielkiej Brytanii w prawidłowym rozliczeniu importu tekstyliów i obuwia z Chin, nakazał Komisji Europejskiej ponowne obliczenie strat środków własnych UE, których wartość pozostaje należna od Wielkiej Brytanii, biorąc pod uwagę ustalenia Trybunału dotyczące wysokości strat i wartości, jaką należy im przypisać.
Źródło: TSUE, wyrok z 8 marca 2022 r., sprawa C-213/19 Komisja Europejska przeciw Wielkiej Brytanii
Redakcja Portalu SKarbiec.biz
