Odrzucenie obywatelskiego wniosku przeciw unijnemu systemowi weryfikacji szczepień przeciw COVID-19

Odrzucenie obywatelskiego wniosku przeciw unijnemu systemowi weryfikacji szczepień przeciw COVID-19

Odrzucenie obywatelskiego wniosku przeciw unijnemu systemowi weryfikacji szczepień przeciw COVID-19

Postanowieniem z 29 października 2021 r. Prezes Sądu UE odrzucił obywatelski wniosek o zawieszenie funkcjonowania rozporządzenia ustanawiającego wspólne ramy dla wydawania, weryfikacji i akceptacji unijnych certyfikatów cyfrowych COVID-owych.

W celu ograniczenia rozprzestrzeniania się zespołu ostrej ciężkiej niewydolności oddechowej (SARS-CoV-2) państwa członkowskie Unii Europejskiej przyjęły środki mające wpływ na korzystanie przez obywateli UE z prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich. By ułatwić obywatelom wykonywanie tego prawa, Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej przyjęły 14 czerwca 2021 r. rozporządzenie (UE) 2021/1953, które stanowi wspólne ramy wydawania, weryfikacji i akceptacji interoperacyjnych systemów informatycznych w zakresie świadectw szczepień, badań i rejestru ozdrowieńców COVID-19  (Dz.Urz. UE 2021, L 111, s. 1). Ma ono za zadanie ułatwić stopniowe znoszenie ograniczeń przez państwa członkowskie w skoordynowany sposób. Przepisy rozporządzenia umożliwiają w szczególności transgraniczne wydawanie, weryfikację i akceptację jednego z następujących certyfikatów:

  1.  świadectwo potwierdzające, że posiadaczowi podano szczepionkę anty-COVID-19 w państwie członkowskim, które wydało świadectwo, zwane „świadectwem szczepienia”
  2. świadectwo potwierdzające, że posiadacz został poddany testowi przeprowadzonemu przez pracowników służby zdrowia lub wykwalifikowany personel w państwie członkowskim wydającym certyfikat, wskazujący rodzaj testu, datę jego przeprowadzenia zwane dalej „świadectwem testu” oraz
  3. świadectwo stwierdzające, że po uzyskaniu pozytywnego wyniku testu przeprowadzonego przez pracowników służby zdrowia lub wykwalifikowany personel, posiadacz wyzdrowiał od zakażenia wirusem SARS-CoV-2, określane jako „świadectwo wyzdrowienia”.

W dniu 30 sierpnia 2021 r. kilku obywateli Unii wniosło do Sądu UE skargę o unieważnienie rozporządzenia w całości lub w części. W dniu 31 sierpnia 2021 r. obywatele ci złożyli również wniosek o tymczasowe i pilne zawieszenie wykonywania przepisów odnoszących się do międzynarodowego wydawania, weryfikacji i uznawania świadectw.

W uzasadnieniu swojej skargi skarżący podnieśli, że zaskarżone rozporządzenie dyskryminuje zarówno osoby zaszczepione, jak i niezaszczepione przy wykonywaniu ich praw podstawowych. Narusza bowiem ich prawo do swobodnego przemieszczania się, jeśli nie poddadzą się inwazyjnym zabiegom medycznym wbrew ich woli, powodując w ten sposób bezpośrednie ograniczenie ich wolności osobistej gwarantowanej w art. 6 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, jak również ich wolności zawodowej i prawa do pracy, zagwarantowanych w art. 15 tej Karty.

Po drugie, skarżący wnieśli o położenie kresu poważnemu naruszeniu ich praw podstawowych, spowodowanemu treścią zaskarżonego rozporządzenia, które jest w oczywisty sposób niezwiązane z żadną normą naukową, ze względu na szkodę materialną, a przede wszystkim krzywdy moralne, które zostały im wyrządzone bezpośrednio i natychmiast przez to naruszenie, i które uniemożliwiają im prowadzenie normalnego życia towarzyskiego.

Postanowieniem z 29 października Prezes Sądu UE oddalił ww. obywatelski wniosek. Stwierdził, że żaden z argumentów skarżących nie wskazuje aby zarzucane naruszenie swobód było oczywiste, ponieważ posiadanie świadectwa przewidziane w rozporządzeniu nie jest warunkiem koniecznym do wykonywania prawa do swobodnego przemieszczania się. Ponadto, skarżący nie przedstawili żadnych dowodów na pogorszenie się warunków podróży w wyniku obowiązywania rozporządzenia w porównaniu z sytuacją przed jego wejściem w życie. W rzeczywistości rozporządzenie ma na celu ułatwienie wykonywania prawa do swobodnego przemieszczania się w obrębie Unii w czasie pandemii Covid-19 poprzez wprowadzenie wspólnych ram wydawania, weryfikacji i akceptacji unijnych cyfrowych certyfikatów COVID.

Po drugie, Prezes Sądu sprecyzował, że sędzia w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego musi w każdym przypadku dysponować konkretnymi i precyzyjnymi wskazówkami, popartymi szczegółowymi dokumentami, wykazaniem sytuacji finansowej strony wnioskującej o zastosowanie środka tymczasowego, umożliwiającymi dokonanie oceny konsekwencji, jakie mogą wyniknąć z nałożenia takiego środka, jak i oceny skutków, które mogłyby nastąpić w konsekwencji niepodjęcia żądanych środków. W tym względzie stwierdził, że skarżący nie przedstawili konkretnych i precyzyjnych wskazówek popartych dokumentami, także nie jest w stanie ocenić, czy zarzucana szkoda może być określona jako poważna i nieodwracalna.

Sąd dodał, że ani szkody materialne, ani krzywda, na które powołują się skarżący, nie mogą być uznane za nieodwracalne, przy czym to pierwsze może być przedmiotem późniejszej rekompensaty finansowej, oraz że stwierdzenie nieważności rozporządzenia po zakończeniu postępowania przed sądem krajowym stanowiłoby wystarczające zadośćuczynienie dla tego drugiego. Sąd stwierdził, że skarżący nie wykazali, że przesłanka pilności została spełniona, a zatem wniosek o zastosowanie środka tymczasowego został oddalony.

 

Postanowienie prezesa Sądu UE w sprawie T-527/21 Abenante i in. przeciwko Parlamentowi i Radzie, 29 października 2021 r.

Redakcja Portalu Skarbiec.biz

Oceń ten artykuł: