W czwartek 7 lutego 2019 r., Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekał w sprawie pytania prejudycjalnego, dotyczącego możliwości ubiegania się przez osobę, której dzieci zamieszkują w innym państwie członkowskim, o świadczenia rodzinne w państwie członkowskim, w którym zamieszkuje ta osoba, podczas gdy nie wykonuje ona już w tym państwie pracy (Wyrok w sprawie C-322/17 Eugen Bogatu / Minister for Social Protection).
Zamieszkujący w Irlandii od 2003 roku obywatel Rumunii, złożył w Irlandii wniosek o świadczenia rodzinne dla swoich dzieci zamieszkałych na stałe w Rumunii. Eugen Bogatu wykonywał pracę najemną na terenie Irlandii do 2009 roku. Następnie, do 2015 roku pobierał zasiłek dla bezrobotnych o charakterze składkowym oraz zasiłek chorobowy, a w okresie od kwietnia 2010 r. do stycznia 2013 r. świadczenie dla bezrobotnych o charakterze nieskładkowym. Organy irlandzkie uwzględniły wniosek Bogatu o przyznanie świadczenia rodzinnego dla jego dzieci zamieszkujących w Rumunii, poza świadczeniom przypadającym na okresie od kwietnia 2010 do stycznia 2013. Zdaniem irlandzkich władz, nie spełniał on w tym okresie żadnego z warunków umożliwiających wypłatę takich świadczeń. Nie tylko nie wykonywał on wówczas pracy na terenie Irlandii, ale ponadto wypłacane mu wtedy świadczenia miały charakter nieskładkowy.
Eugen Bogatu zaskarżył tę decyzję, przywołując za podstawę błędną wykładnię unijnego prawa przez irlandzkie organy. Rozpatrujący sprawę irlandzki sąd zwrócił się z pytaniem do Trybunału Sprawiedliwości UE, czy Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego(Dz.U. 2004, L 166)
„należy interpretować w ten sposób, że możliwość ubiegania się przez daną osobę, której dzieci zamieszkują w innym państwie członkowskim, o świadczenia rodzinne w państwie członkowskim, w którym zamieszkuje ta osoba, jest uzależniona od wykonywania przez tę osobę pracy najemnej w tym ostatnim państwie członkowskim lub od wypłacania jej przez to państwo świadczenia pieniężnego z powodu lub w następstwie wykonywania takiej pracy” (sprawa C-322/17).
W wyroku z 7 lutego 2019 r., TSUE zwrócił najpierw uwagę, że zgodnie z przepisami tego rozporządzenia, dana osoba ma w systemie socjalnym danego państwa członkowskiego prawo do świadczeń socjalnych dla siebie i członków swojej rodziny zamieszkujących w innym państwie członkowskim, tak jak gdyby zamieszkiwali oni w tym danym państwie. Oznacza to brak wymogu posiadania szczególnego statusu, w tym statusu pracownika, od którego uzależnione byłoby prawo do tych świadczeń. Celem rozporządzenia nie było ograniczenie uprawnienia do świadczeń rodzinnych jedynie dla wykonujących pracę pracowników najemnych, ale przyznanie go szerszemu kręgowi osób. Dlatego też Trybunał orzekł, że:
„możliwość ubiegania się przez daną osobę o świadczenia rodzinne we właściwym państwie członkowskim dla jej dzieci zamieszkujących w innym państwie członkowskim nie jest uzależniona ani od wykonywania przez tę osobę pracy najemnej w pierwszym państwie członkowskim, ani od wypłacania tej osobie przez to państwo świadczenia pieniężnego z powodu lub w następstwie wykonywania takiej pracy” (Wyrok TSUE w sprawie C-322/17 Eugen Bogatu / Minister for Social Protection).
Autor: Portal Skarbiec.biz
